Paweł Wawrzecki

Paweł Wawrzecki

Paweł Wawrzecki to polski aktor teatralny, dubbingowy i telewizyjny. Jest także prezenterem telewizyjnym i artystą kabaretowym. Urodził się 12 lutego 1950 roku, a w 1975 roku ukończył studia w Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Jest aktywny zawodowo (zarówno przed kamerą, jak i w teatrze) od czasów ukończenia studiów. Paweł Wawrzecki zagrał m.in. w „Złotopolskich”, „Daleko od noszy” oraz „Kowalscy kontra Kowalscy”.

Paweł Wawrzecki – kariera aktorska, telewizyjna i kabaretowa

Paweł Wawrzecki zadebiutował na ekranie w filmowej adaptacji „Mazepy” w 1975 roku. W 1998 roku otrzymał jedną z głównych ról w serialu telewizyjnym „Złotopolscy”. Za tę rolę otrzymał nominację do Telekamer, pierwszy raz w 1999 roku, a później także w roku 2004 i 2005. 

Jako aktor komediowy, podczas III Festiwalu Dobrego Humoru w Trójmieście, otrzymał w 2002 roku nagrodę w kategorii „Najlepszy aktor komediowy”. Był członkiem Kabaretu Olgi Lipińskiej w latach 1993-2005, a później występował także w Kabarecie Dudek, Kabarecie Kur, a od 2021 roku w Kabarecie PanDemon. 

Paweł Wawrzecki – filmografia

Paweł Wawrzecki zagrał w licznych produkcjach filmowych i serialowych, m.in.:

• „Mazepa” (1975 rok, jako sługa króla),
• „Dyrektorzy” (1975 rok, jako radiolog),
• „Polskie drogi” (1976 rok, jako GL-owiec),
• „Ostatnie okrążenie” (1977 rok, jako więzień na Pawiaku),
• „Wielki podryw” (1978 rok, jako kolega Sławka),
• „Punkt widzenia” (1980 rok, jako uczestnik prywatki w odc. 7),
• „Kobieta w kapeluszu” (1984 rok, jako Zbyszek),
• „Aby do świtu…” (1992 rok, jako Szczygieł),
• „Matki, żony i kochanki” (1995, 1998 rok, jako Janek Otrębowski),
• „Kiler” (1997 rok, jako orzeł z UOP-u),
• „Złotopolscy” (lata 1997-2010, jako Wiesław Gabriel),
• „Graczykowie” (lata 1999-2001, jako Roman „Buła” Bułkowski),
• „Graczykowie, czyli Buła i spóła” (lata 2001-2002, jako Roman „Buła” Bułkowski),
• „Daleko od noszy” (lata 2003-2009, jako dr Roman Kidler oraz w drugiej części serialu w latach 2010-2011 w tej samej roli),
• „Nie rób scen” (2015 rok, jako Wojciech),
• „Ojciec Mateusz” (2018 rok, jako Adam Warecki w odc. 263),
• „Teściowie” (od 2023 roku, jako profesor Leonard Bułkowski).

Paweł Wawrzecki – aktor dubbingowy

W swojej karierze Paweł Wawrzecki udzielił głosu wielu postaciom w takich produkcjach, jak m.in.:

• „Pszczółka Maja” (1975 rok, jako mrówka nr 6),
• „Gdzie jest Nemo?” (2003 rok, jako Nigel),
• „Świątynia pierwotnego zła” (2004 rok, jako Burne),
• „Auta 2” (2011 rok, jako Baron Smardz-Rychły),
• „Samoloty 2” (2014 rok, jako Maruś),
• „Strażnicy Galaktyki” (2014 rok, jako Yondu),
• „Spider-Man: Homecoming” (2017 rok, jako Adrian Toomes),
• „Co wiecie o swoich dziadkach?” (2017 rok, jako Don),
• „Coco” (2017 rok, jako Tio Oskar i Tio Felipe),
• „Morbius” (2022 rok, jako Adrian Toomes).

Paweł Wawrzecki – aktor teatralny

Paweł Wawrzecki grał w spektaklach teatralnych dziesiątki razy. Pierwszy raz stanął na scenie w 1974 roku. Zagrał wtedy różne role w sztuce „Zabobon, czyli Krakowiacy i Górale”. Później aktor stawał na scenie jeszcze dziesiątki razy i nadal jest aktywny zawodowo. Spektakle, w których zagrał, to m.in.:

• „Rzecz listopadowa” (1975 rok, reż. Erwin Axer, Teatr Współczesny w Warszawie, jako Pan Młody),
• „Kordian” (1997 rok, reż. Erwin Axer, Teatr Współczesny w Warszawie, jako Gehenna),
• „Rodzina” (1981 rok, reż. Edward Dziewoński, Teatr Kwadrat w Warszawie, jako Starosta),
• „Sie kochamy” (1986 rok, też. Marcin Sławiński, scena Teatru na Woli w Warszawie, jako Milt Manville),
• „Mewa” (2010 rok, reż. Agnieszka Glińska, Teatr Narodowy w Warszawie, jako Jewgienij Dorn),
• „Roma i Julian” (2019 rok, Teatr Kwadrat w Warszawie, reżyserował spektakl i grał rolę Męża),
• „Freda i Zuza” (2021 rok, reż. Magdalena Wołłejko, Prom Kultury Saska Kępa w Warszawie).

Debiutancką rolą Pawła Wawrzeckiego w Teatrze Telewizji była postać Władysława w sztuce „Rozbitki”. Zagrał ją w 1967 roku, a reżyserem był Józef Słotwiński. Można go było zobaczyć w m.in.:

• „Jedenastym przykazaniu” (1976 rok, reż. Krystyna Szner),
• „Niespodziance” (1978 rok, reż. Jan Świderski),
• „Ładnej historii” (1980 rok, reż. Edward Dziewoński),
• „Dwóch panach B.” (1989 rok, reż. Janusz Majewski),
• „Bananowym interesie” (1991 rok, reż. Marcin Sławiński),
• „Popołudniu na plaży” (1996 rok, też. Janusz Majewski),
• „Sile komicznej” (2003 rok, reż. Olga Lipińska).