Warszawska Opera Kameralna - Don Pasquale

Zapraszamy na sezon jesienny do Warszawskiej Opery Kameralnej! W październiku będziemy mieli okazję zobaczyć operę Don Pasqual - bilety są już dostępne. Występy będą równocześnie obchodami 50-lecia pracy artystycznej Jitki Stokalskiej.

Don Pasquale to opera buffa w trzech aktach autorstwa Gaetano Donizettiego, do libretta Giovanniego Ruffini. Premiera odbyła się 3 stycznia 1843 w Théâtre Italien w Paryżu.

Całość dzieła opiera się na perfekcyjnie uknutej intrydze, czy raczej zbiegu intryg, które samoistnie weszły do kanonu jako przykład budowania dzieła na kanwie rozmyślnych gierek. Dzisiaj powiedzielibyśmy, gotowy scenariusz filmowy, cos idealnie wpisujące się w tabloidyzację codzienności, poszukiwanie sensacji, intryg, tego wszystkiego co nieuchronnie trafia na okładki kolorowych pism z wielkimi wykrzyknikami w tytułach. Raptem pięć osób dramatu a pomysłowością, bezwzględnością w budowaniu intryg, można by obdzielić całe zastępy operowych bohaterów

Don Pasquale - stary kawaler; Dr Malatesta, lekarz; Ernesto, siostrzeniec Pasquale; Norina, młoda wdowa, ukochana Ernesta i wreszcie nieodzowny w operach tamtego czasu - Notariusz, kuzyn Malatesty Carlino. Opera Donizettiego już od pierwszych chwil stała się przebojem. Znakomite recenzje, frekwencja błyskawicznie uczyniły zen perłę sezonu artystycznego 1842/1843. Wierzyc się nie chce, ale kompozytor na stworzenie tego cuda potrzebował raptem 11 dni. I możemy powiedzieć, że w dzisiejszych czasach konstrukcja intrygi nie jest wydumana, ale…

Bogaty, leciwy mieszczanin Don Pasquale zamierza wydziedziczyć swojego siostrzeńca Ernesta, który oczekując spadku po wuju. Co więcej pragnie on poślubić biedną Norinę, tyle, że – jak to w takich sytuacjach bywa, ponownie zawrzała krew w starcu i ten również ma zakusy. Don Pasquale knuje więc plan, by samemu ożenić się z Noriną. Na swego powiernika wybiera więc Doktora Malatestę, wtajemnicza go swój plan ale jak to bywa, nie wie, że temu lojalnością bliżej do młodego Ernesta. Akcja się zagęszcza, a Malatesta, Norina i Ernesto, usiłują wystrychnąć Don Pasquale na dudka. Rozpoczyna się feria intryg w rytm wspaniałej muzyki i scenerii XVIII-wiecznego Rzymu. Jej kulminacja to rewelacyjny akt III. Wielu upatruje w nim doskonałości zarówno pod względem dramatycznym ale i czyni zeń przejaw geniuszu kompozytorskiego Donizettiego. Trochę jest tu jak u Alfreda Hitchcocka, bo Norina robi w domu istne piekło – nowa służba, drogie meble i stroje. W tym samym czasie Don Pasquale protestuje. Oczywiście na próżno. Do tego rzekoma przyszła żona upuszcza (niby przez niefrasobliwość) liścik, mówiący o spotkaniu w ogrodzie z kochankiem. I tu rusza wielka machina zazdrości, woli zemsty, istna komedia pomyłek. Gdyby chcieć opisać to słowami, kicz jak się widzi. Prawdziwy scenariusz brazylijskiej opery mydlanej. Rzecz w tym, że w rękach mistrzów staje się perłą opery. Scenariusz, powiedzielibyśmy, pisze życie. Jeden z internetowych pasjonatów opery napisał wręcz: Całe to knucie ubrane jest w rozkosznie przyjemną do słuchania muzykę z wieloma popisowymi „kawałkami”, wśród których absolutnie przebojowy jest duet Don Pasquale i Malatesty z finału trzeciego aktu ("Aspetta aspetta cara sposina") co sprawia, że obok „Cyrulika sewilskiego” Rossiniego to bodaj najatrakcyjniejsza muzycznie i wokalnie (a i pod względem libretta) opera belcanto.

Nic tylko podpisać się pod tymi słowami. Można tylko dodać, pozycja obowiązkowa w bileciku każdego melomana opery.