Oskar i Pani Róża

Oskar i Pani Róża premierowo w Teatrze Kamienica! „Oskar i Pani Róża” to sceniczna adaptacja jednej z najsłynniejszych powieści Érica-Emmanuela Schmitta o tym samym tytule. Spektakl jest opowieścią o odchodzeniu, które daje nadzieję pomimo przeciwności. Oskar i Pani Róża bilety na spektakl już w sprzedaży.

Oskar i Pani Róża fabuła

Dziesięcioletni Oskar jest umierający, pozostało mu dwanaście dni na to, by cieszyć się życiem. Czy to wystarczy? Przewodnikiem, który towarzyszy chłopcu w tej niełatwej wędrówce, jest ciocia Róża, nazywana tak tylko przez niego. Wolontariuszka jako jedyna nie unika spojrzeń małego pacjenta i odpowiada szczerze na każde jego pytanie. To ona namawia go do niemożliwego, aby codziennie patrzył na świat, jakby oglądał go po raz pierwszy. Dzięki pani Róży Oskar pozna pierwszą miłość, przeżyje „małżeństwo”, „rozstanie” oraz zacznie pisać listy do… Pana Boga. Czy chłopiec odnajdzie odpowiedzi na nurtujące go pytania? Czy dowie się czym są: życie, śmierć, wiara i Bóg?

W sztuce jak w życiu jest czas na łzy, śmiech oraz chwile wzruszeń. Ten niezwykle pozytywny i pełen ciepła traktat o wartości życia uświadamia nie tylko kruchość istnienia, ale przede wszystkim jak „zachwycić się” życiem.

Przedstawienie dla młodzieży od 11 roku życia.

Czas trwania spektaklu: 100 minut

• Autor: Éric-Emmanuel Schmitt
• Reżyseria: Anna Augustynowicz
• Tytuł oryginału: Oscar et la dame rose
• Tłumaczenie: Barbara Grzegorzewska
• Obsada: Anna Januszewska i Wojciech Brzeziński
• Scenografia: Marek Braun
• Kostiumy: Wanda Kowalska
• Muzyka: Jacek Wierzchowski
• Kierownik produkcji: Karolina Mieteń

PREMIERA: 26 LUTEGO 2023

Recenzja spektaklu

Ascetyczna, zimna przestrzeń, szpitalne łóżka i dojmujący półmrok. Na jednym z łóżek w szeregu sal jest on – umierający Oskar. Zostało mu kilkanaście dni życia. Co zrobić z takim czasem? Czy w ogóle cokolwiek można zrobić? I czy warto?

Oskar ma 10 lat i mimo tak młodego wieku doskonale wie i rozumie, co się dzieje. Prawdopodobnie radzi sobie z tym lepiej od otaczających go dorosłych – rodziców, doktora Dusseldorfa. Jest jednak ona – wolontariuszka, Pani Róża, jedynie dla Oskara będąca Ciocią Różą. To ona jedna nie boi się dotykać tego, co trudne, nie ucieka i nie oszukuje – jak pozostali, że „wszystko będzie dobrze”. Ciocia Róża proponuje Oskarowi pewną zabawę – zabawę w życie, a także zachęca go do korespondencji z Panem Bogiem, zapewniając, że każdego dnia będzie miał on do dyspozycji jedno życzenie. Niechętnie i raczej sceptycznie nastawiony Oskar postanawia grać razem z Ciocią Różą w tę grę. Grę w życie.

I tak Oskar dojrzewa, przeżywa swoje pierwsze zauroczenie. Ba! Nawet bierze ślub. Dorasta. Starzeje się. Jego soczewka patrzenia na świat się zmienia, z każdym dniem czyta go nieco inaczej. Oczywiście cały czas korespondując z Panem Bogiem i mając swoją niezwykłą przyjaciółkę, przewodniczkę i towarzyszkę – Ciocię Różę.

Spektakl w reżyserii Anny Augustynowicz miał swoją premierę prawie 20 lat temu na szczecińskiej scenie Teatru Współczesnego. W Kamienicy dostaje drugie życie. Nie ma mowy o płaskim przeniesieniu tekstu – wyjątkowego skądinąd, na teatralną scenę. Augustynowicz nie korzysta z prostych rozwiązań choć tekst Schmitta mógłby budzić taką pokusę – wszak sam w sobie jest naszpikowany emocjonalnymi wskazówkami. Ale nie. To niezwykłe doświadczenie – myślę, że szczególnie dla osób znających dobrze ten utwór, zobaczyć go zupełnie na nowo. Akcenty w spektaklu nie są jednowymiarowe, a już na pewno nie są prostym odbiciem tych, które stawia Schmitt. I to nie zarzut, a bezsprzeczne uznanie dla środków i narzędzi użytych przez reżyserkę. Konwencja sceniczna zaprojektowana przez Annę Augustynowicz ulepiona jest z symboli, metafor i.. przestrzeni. Przestrzeni, która nie jest ciszą, nie jest pusta ani niewygodna. To przestrzeń stworzona przez twórców dla widza. Przestrzeń interpretacyjna, przestrzeń dla emocji.

Twórcy nie atakują pytaniami – ani o życie ani o śmierć. Twórcy spektaklu „Oskar i Pani Róża” otwierają drzwi, poszerzają perspektywę i inspirują do własnych pytań, do spotkania się ze sobą. Postaci wykreowane przez Annę Januszewską i Wojciecha Brzezińskiego zdają się być lustrem dla naszych lęków, wątpliwości, myśli. Zarówno Januszewska, jak i Brzeziński kreują głęboką, wielowymiarową opowieść dotykającą nie tylko pierwotnego lęku przed śmiercią, ale także – a może przede wszystkim – opowieść o życiu, jego wartości, o ludzkim potencjale tworzenia.

Anna Januszewska jako silna i nieustraszona Ciocia Róża jest jednocześnie głosem dorastającego Oskara. Dziecka, które ma w sobie każdy z nas. Dziecka, które pyta, które się boi, które potrzebuje wskazówek i siły, by uwierzyć. Wojciech Brzeziński to nie tylko wyjątkowa kreacja Oskara, ale także głos dojrzałości, głos odwagi w byciu i poszukiwaniu mimo lęku przed skonfrontowaniem się z tym, co trudne. Aktorzy tworzą wielowymiarowych bohaterów i w niezwykle czuły i precyzyjny przy tym sposób zapraszają do współbycia w tym traktacie o wartości życia.

Surowa głębia przestrzeni, intruzywna muzyka, przeszywający ruch – to wszystko tworzy wyjątkową opowieść, w której każdy z nas może przejrzeć się jak w lustrze…

„Oskar i Pani Róża” to nie spektakl – jak mogłoby się wydawać – o umieraniu. To spektakl otwierający na refleksje o tym, co ważne. O sile odwagi, przyjaźni, o uważności na wszystko, co wokół. Spektakl w Teatrze Kamienica to obraz uderzająco autentyczny i – czego się zupełnie nie spodziewałam – otulający w swojej formie. Mimo dotykania tak trudnych tematów, mimo osadzenia w ascetycznej, szpitalnej przestrzeni to spektakl, który z niezwykłą troską i uważnością zaprasza widzów do stawiania pytań, do szukania odpowiedzi i do konfrontowania się z tym, co ważne.

Autorka recenzji:Katarzyna Hanna Binkiewicz

Źródło recenzji: https://krytykat.wordpress.com/