Najlepsze płyty jazzowe w 2024 roku

Wśród najważniejszych jazzowych wydarzeń wydawniczych tego roku znalazły się – zgodnie z podsumowaniami przygotowanymi przez redakcje The New York Times i The Times – albumy zarówno niezrównanych weteranów sceny, jak i oszałamiających debiutantów. Mamy tutaj zdobywców nagród, szereg nowych kolaboracji i projekty z międzypokoleniową obsadą. Są płyty będące hołdem dla klasyki, jak i takie, które rozsadzają ramy gatunku, jednocześnie zachowując cechy, które sprawiają, że muzyka jazzowa, którą kochamy, jest tak wyjątkowa. 

Chociaż typy redakcji są różnią się od siebie, to recenzenci zgadzają się co do tego, że to był wybitny rok w muzyce jazzowej, gdzie – jak pięknie podsumował to The New York Times – “jazz nadal się rozwijał patrząc zarówno w przyszłość, jak i wstecz oraz rozszerzał się mieszając się z sąsiednimi stylami. Najbardziej zapadające w pamięć wydawnictwa z tego gatunku są różnorodne, ale wszystkie łączy jedna kluczowa cecha: radość z intymnej muzycznej rozmowy”.

Ograniczenie tegorocznych wydawnictw jazzowych do listy 10, czy 20 pozycji z pewnością nie było łatwym zadaniem. My w poniższym tekście przedstawiamy piątkę faworytów każdego zestawienia.

Podsumowanie The New York Times

W pierwszej piątce płyt docenionych przez The New York Times znalazła się doskonała “You Think This America” tria Tarbaby, którego członkowie – pianista Orrin Evans, basista Eric Revis i perkusista Nasheet Waits – są obecni na scenie jazzowej, zarówno jako liderzy zespołów, jak i sidemani od ponad 20 lat. Dokonania tria dotychczas jednak przechodziły bez większego echa, ale dzięki “You Think This America”, jak pisze The New York Times: “Tarbaby udowadnia, że jest elitarną grupą zdolną do przekazania najbardziej szczerej czułości (w wersji Betcha by Golly, Wow zespołu Stylistics), najgłębszego bluesowego klimatu (w standardzie z lat 20. XX wieku Nobody Knows You When You’re Down and Out) i najmodniejszego rodzaju post-bopowego luzu (na oryginalnym Red Door Evansa)”.

Przeczytaj też:

• Wielkie damy polskiej piosenki
• Jon Batiste wydał nowy solowy album “Beethoven Blues”
• Pink Martini – kwintesencja stylu retro

Album “Francesca” David Murray Quartet doceniony został za zamiłowanie tego weterana sceny do “energicznego swingu i szorstko żywiołowej improwizacji”, którym zarazić potrafił grających z nim młodszych muzyków. Mnie osobiście oczarował na tej płycie szalenie energetyczny utwór “NINNO”, z którym nie potrafię się rozstać od pierwszego wysłuchania! 

Pierwszą trójkę podsumowania The New York Times zamyka trzecia płyta tria Tyshawna Soreya “The Susceptible Now”, która oceniona została, jako “oszałamiająca”. Nic dziwnego – fenomenalna interakcja między muzykami zasługuje na najwyższe uznanie. 

Doceniono również niesamowitą chemię, którą stworzyła kooperacja punkowo-rockowo – jazzowego zespołu The Messthetics z uznanym saksofonistą jazzowym Jamesem Brandonem Lewisem na płycie “The Messthetics and James Brandon Lewis”. Ten niespotykany sojusz z pozoru nieprzystających do siebie światów tutaj – jak piszą recenzenci – “wydaje się naturalny i nieskomplikowany”.  Dla mnie – nieznającej wcześniejszych dokonań The Messthetics –  jest to wspaniałe muzyczne odkrycie tego roku!  

Jednak jak przyznają twórcy zestawienia największą przyjemnością w tym roku było dla nich słuchanie legendarnego perkusisty Louisa Hayesa na płycie “Artform Revisited” będącej hołdem dla złotej ery bebopu.  Wcale się nie dziwię, bo Hayes, którego kariera trwa już ponad siedem dekad wydał płytę wybitną i pełną emocjonalnych niuansów. Hayes udowadnia, że ​​jest strażnikiem płomienia jazzu i prawdziwym wizjonerem, który z łatwością łącząc przeszłość z teraźniejszością przekazuje muzyczną pochodnię kolejnym pokoleniom.

Podsumowanie The Times 

Pierwszą piątkę podsumowania The Times otwiera wspaniały Chris Potter ze swoim najnowszym albumem “Eagle’s Point”. Recenzenci w swojej ocenie piszą, że gdyby jazz miał swoją własną ligę superbohaterów fantasy, to byłby to skład, jaki zasilił wydawnictwo Pottera: “Brad Mehldau, John Patitucci i Brian Blade są niezrównani w swoich czasach. Każdy z nich jest muzykiem najwyższej klasy. To odpowiednik XXI-wiecznego składu gwiazd, który prezentuje nam drugi kwintet Milesa Davisa”.

Na czwartym miejscu jest “The Sky Will Still Be There Tomorrow” żywej legendy saksofonu, Charlesa Lloyda. Muzyk, który w tym roku skończył 87 lat jest wciąż i niezmiennie doskonały! Recenzenci docenili “The Sky Will Still Be There Tomorrow” za mistrzowskie oscylowanie między melodyjnymi, otulającymi balladami i niepokojącą improwizacją.

Wyróżniono również bardzo dobrze przyjęty w naszym kraju nowy album pianisty i niegdyś członka tria The Bad Plus, Ethana Iversona “Technically Acceptable”, który oceniono jako “zróżnicowany, ambitny i zabawny”. Rzeczywiście bawiąc się konwencją i technicznymi fajerwerkami Iverson z lekkością przemieszcza się tutaj między stylami. Chociaż twórcy listy szczególnie docenili sonatę fortepianową utrzymaną w klasycznym jazzowym stylu to moim faworytem na płycie jest nastrojowa interpretacja soulowego hitu Roberty Flack “Killing Me Softly”.    

W czołówce zestawienia The Times znalazł się gitarzysta i kompozytor Bill Frisell ze swoim eklektycznym, pełnym odniesień do Gila Evansa i motywów filmowych podwójnym albumem “Orchestras”. To osobliwe, nietypowe wydawnictwo łączące jazz i klimaty filmów noir i country rock stworzone z udziałem Brussels Philharmonic i Umbria Jazz Orchestra na pewno jest jednym z najoryginalniejszych projektów ostatnich lat. 

Zdaniem The Times korona w tym roku należy się jednak albumowi “Portrait” fenomenalnej Samary Joy. Na płycie będącej następcą jej przełomowego albumu “Linger Awhile” z 2022 roku młodziutka artystka tylko potwierdza swój wyjątkowy talent. Twórcy zestawienia wcale nie nad wyraz i jak najbardziej zasadnie porównują Joy do Billie Holiday, Elli Fitzgerald i Anity O’Day.

Przeczytaj też:

• Hot 8 Brass Band znów zagrają w Polsce!
• Kamasi Washington – wulkan pomysłów w szczytowej formie
• Branford Marsalis wybiera się do Polski z projektem łączącym jazz z muzyką folkową