Newsy 
Wywiady 
Lifestyle 
Czas wolny 
Polecane 
Muzyka rap nigdy nie była gatunkiem jednolitym. Inspiracje zbierane z różnych zakątków kultury i sztuki wpłynęły na powstanie i rozwój licznych odnóg, które dziś funkcjonują jako osobne twory. Wielu raperów, wciąż eksperymentując z brzmieniem, wychodzi przed szereg, stając w opozycji do licznych, podobnych sobie, twórców. Wśród nich jest chociażby Sobel, którego muzyka wyróżnia się na tle polskiej sceny muzycznej.
Czy niedoskonałość jest dziś w cenie? Krzysztof Zalewski prezentuje album “ZGŁOWY”
Fot. PAP/Andrzej Jackowski
Krzysztof Zalewski powraca z piątym solowym albumem w swojej karierze, który sam określa mianem bardziej "surowego".
30.09.2024
Jakub Wojakowicz
Artykuł może zawierać autopromocję eBilet.pl
Droga pełna zakrętów
Droga muzyczna Krzysztofa Zalewskiego, to jedna z ciekawszych historii na polskiej scenie muzycznej. Wszyscy starsi słuchacze z pewnością pamiętają jego zwycięstwo w polskiej edycji programu Idol w 2003 roku. Wówczas długowłosy Krzysztof wykonywał utwory hard-rockowych i metalowych zespołów. Grał zresztą na gitarze w założonym z kolegami zespole heavy-metalowym Loch Ness. Jak na ogromny sukces jakim było wygranie Idola, jego kariera potoczyła się dość nietypowo, a na zaistnienie Zalefa na polskim rynku muzycznym musieliśmy poczekać długie lata.
Chociaż wydał album “Pistolet” w 2004 roku, nie spotkał się on z szerszym odzewem. Krzysztof powrócił w 2013 roku albumem “Zelig”, docenionym przez krytyków, ale prawdziwy przyniosło “Złoto” z 2016 roku. Bardziej popowy zwrot w twórczości artysty został ciepło przyjęty przez fanów. Sukces singli “Miłość Miłość” i “Polsko” sprawił, że album pokrył się platyną.
Aż dotarliśmy tutaj
Kolejne lata to pasmo sukcesów, do których mocno przyczynił się udział w projekcie Męskim Graniu gdzie niejednokrotnie był członkiem orkiestry, będąc m.in. współautorem utworu “Początek” nagranego wspólnie z Dawidem Podsiadło i Kortezem. Historia Zalewskiego to, dość długi, ale istotny kontekst dla zrozumienia czym jest “ZGŁOWY”, płyta, którą sam określił mianem “bardziej szczerej, bardziej rockowej i bardziej surowej niż poprzednie płyty”.
Trudno się z tym nie zgodzić. Już pierwszy singiel, tytułowe “ZGŁOWY”, zaskoczyło nie tylko tym, że Krzysiek na nim rapuje, ale także surową, mocną treścią i wręcz punkową energią, tak odległą od utrzymanych w dość poetyckiej estetyce ostatnich płyt. Jednocześnie nikt nigdy nie wątpił, że Zalewski “to ma”. Jego metalowa przeszłość, szerokie horyzonty (zdarza mu się grywać w filmach i serialach), fakt, że jest multinstrumentalistą… nawet jeśli nowy Zalef zadziwia, to jest w tym coś komfortowego i naturalnego. Jakby tak musiało być.
“Liczę na to, że w erze identycznych, pisanych od linijki piosenek z komputera, ludzie docenią niedoskonały, “ludzki” sznyt tej płyty”.
Ta jedna rzecz
Żeby nie dawać słuchaczowi tropów za szybko, po ostrym “ZGŁOWY”, drugim singlem było “Kochaj”, spokojna, romantyczna ballada. To, co faktycznie łączy te oba utwory, jak zresztą w zasadzie cały album to bezpośredniość. Zazwyczaj nie trzeba doszukiwać się tu podwójnych znaczeń, a jeśli jakieś się znajdą, są raczej dość proste. Tropy kulturowe, społeczne, biograficzne, a przede wszystkim te z naszej codziennej rzeczywistości, stanowiące inspiracje do powstania utworów nie są trudne do odnalezienia. Jedynie “Roboty”, będące hołdem muzycznym dla zespołu Pogodno, zostały opatrzone informacją o jednej z teorii Lema, jakoby roboty mogły być kolejnym stadium naszej ewolucji. Jednak w pewnym momencie, nawet roboty musiałyby odkryć siłę, która pcha nas do przodu i jest motywem przewodnim albumu “ZGŁOWY” – miłość. Miłość zarówno spełniona i nieszczęśliwa. Mieszająca się z rządzą. Ta, którą sobie wyobrażamy, szukamy i tęsknimy. Ta romantyczna, ale i ta rodzicielska, wreszcie ta najprostsza, człowieka do drugiego człowieka.
Fot. kadr z YouTube
Goli głowę, jeździ na koniu, umiera
Żeby pokazać różne odcienie miłości, Zalewski wchodzi też w różne role. I nie mówimy tutaj tylko, o różnych dziwnych rzeczach, które dzieją się z artystą na klipach do utworów promujących album. Punkowej energii i specyficznej agresji znanej z singli “WGŁOWIE” i “Roboty” jest tu najwięcej. Jednocześnie przez większość płyty, funkująca linia basu dba o to, by album wciąż pozostawał odpowiednio radiowy. Tak jak popowa, akustyczna ballada w postaci wspomnianego “Kochaj mnie”. Interesującym punktem tracklisty jest także “Uciekaj” przypominający jazz-popowy ukłon w stronę zespołu Raz, Dwa, Trzy.
Nie do każdego trafi prostota w pisaniu na tej płycie, szczególnie w przypadku bardziej uniwersalnych tematów, ciężko jednak nie docenić takich momentów, jak “Mamo”, czy najlepszego na płycie “Nastolatka”. Co również istotne, każdy z tych eksperymentów, to wciąż 100% Zalewskiego w Zalewskim. Gdy rapuje to składa wersy, w swój własny sposób. Gdy robi punkowy numer, to świadomy offbeat od razu rzuca się w uszy. Jego maniera głosu wciąż pozostaje znakiem rozpoznawalnym. Chciało by się rzec kochaj albo rzuć. Ja chyba jednak po prostu lubię, doceniam i przymykam oko na wkradającą się sztampę i nudę na “O deszczu” czy “Sztormach i ulewach”. Te łatwiej wybaczyć komuś o takich pokładach talentu, odwagi, charyzmy i przede wszystkim komuś, kto wykłada serce na talerzu, w rzeczywistości poprawnych artystów rysowanych od linijki.
Poprzedni artykuł
Następny artykuł
