15 albumów, które zdefiniowały rok w amerykańskim rapie. Beefy, powroty i kryzysy

Ponowna koronacja Kendricka i powrót trapowego klasyka

Będziemy to wałkować do znudzenia. Beef Kendricka Lamara z Drake’iem, zdaniem zdecydowanej większości słuchaczy wygrany przez tego pierwszego, jest najważniejszym rapowym wydarzeniem tego roku na świecie. Lamar przypieczętował swój triumf wydanym z zaskoczenia albumem “GMX”, wyjątkowo (jak na siebie) prostym, surowym, bez szerszej narracji, za to wypchanym west coastowymi bengerami. Dla niektórych to jeden z najsłabszych Kendricków w karierze, ale poprzeczka w tej kwestii jest zawieszona tak wysoko, że wciąż mówimy o jednym z najlepszych, jeśli nie najlepszym albumie roku.

Jeśli mówimy jednak o wspomnianym beefie nie można zapomnieć o ojcach całego zamieszania. Future i Metro Boomin, w pewnym momencie swoich karier gdy tylko pracowali razem dostarczali słuchaczom wielki hit, jednak na wydany w całości wspólnie album kazali trochę poczekać. Jednak gdy już byli gotowi, wydali aż dwa albumy. To na “We Don’t Trust You” znalazł się numer “Like That” gdzie po raz pierwszy Kendrick zaczepił Drake’a, a swoje cegiełki dołożyli także A$AP Rocky czy The Weeknd. Pomijając beef, Future i Metro dostarczyli bardzo solidny trapowy album na jaki czekali.

Nieco inaczej sytuacja wyglądała w przypadku “We Still Don’t Trust You”, dużo spokojniejszego i bardziej mrocznego. Wiele osób zarzucało w przypadku tego albumu nudę, konfrontując go ze swoimi oczekiwaniami kontynuacji pierwszego albumu wydanego przez duet. To, co jednak najmocniej zwróciło uwagę to 7 utworów dołączonych do “We Still Don’t Trust You” mających być hołdem dla twórczości Future’a z okolic 2014-2015, za którą tęskniło wiele osób. Ten zabieg akurat udał się wręcz świetnie. Wystarczy odpalić “Nobody Knows My Struggle” by się o tym przekonać.

Pogubieni po drodze

2024 rok dla rapu w USA nie był jednak tylko i wyłącznie łaskawy. Wystarczy popatrzeć na Kanyego Westa, o którym od lat wiadomo, że mocno pogubił się życiowo, natomiast teraz pogubił się także muzycznie. O ile “Vultures 1” miało jeszcze swoich zwolenników i obrońców, a nawet krytycy znajdowali pozytywy, o tyle drugiej części projektu z Ty Dollą $ignem ciężko jakkolwiek bronić. Kanye zapowiedział na przyszły rok nowy solowy album “Bully”, który może nieco uratować lub całkowicie pogrążyć jego pozycję. Na ten moment jeden z największych trendsetterów w historii światowej muzyki znajduje się w mocnym dołku.

O zjeździe formy można powiedzieć także w przypadku Lil Uzi Verta, jeden z największych pop-trapowych artystów, reprezentant legendarnej klasy XXL Freshman z 2016 roku. Sam nigdy nie byłem fanem talentu LUV-a, jednak był to artysta mający za sobą ogromny fanbase i generujący spore liczby na świecie. No właśnie, był. Jego ostatni projekt “Eternal Atake 2”, kontynuacja niezwykle cenionego przez fanów albumu okazał się totalną klapą i ogromnym zjazdem, także jeśli chodzi o zainteresowanie Vertem, względem zeszłorocznego “Pink Tape”. To trudny moment w karierze, swego czasu jednego najpopularniejszych raperów w Stanach.

Pozytywne zaskoczenia

Powiedzieć, że wysoki poziom “Almighty So 2” jest zaskoczeniem byłoby mocnym nadużyciem. Mówimy w końcu o Chief Keefie, ojcu chrzestnym drillu, który w wieku 17 lat nagrał ikoniczne “Finally Rich”, a na swoim koncie ma także fenomenalne “Almighty So” czy obie części “Back From The Dead”. Zaskoczeniem jest, to jak dopracowanym i, jak na drillową muzykę, dojrzałym albumem jest ostatni Keef. Raper od zawsze miał problem z profesjonalnym podejściem do swojej muzyki (samo “Almighty So 2” było przekładane kilak miesięcy), natomiast dopracowanie ostatniego projektu jest zdecydowanie pozytywnym zaskoczeniem.

Mówiliśmy o regresach, natomiast jeden, ogromny progres nie może również nam umknąć. Yeat, jeden z kluczowych przedstawicieli rage’u na świecie na “2093” postanowił nieco zmienić swoje podejście do muzyki, sięgając po industrialne brzmienia i eksperymentując. Tym samym otrzymaliśmy jeden z najciekawszych albumów korzystających z nowoczesnych brzmień rapowych. Yeat pokazał potencjał, którego mało kto się po nim spodziewał. Teraz rodzi się pytanie, czy będzie chciał kontynuować tę drogę.

Eksperymenty dla każdego

Będąc przy raperach eksperymentujących ze swoim brzmieniem, nie może tu zabraknąć także absolutnego króla tej kategorii, a więc JPEGMAFII, który kolejny raz wymyślił swoją postać nieco inaczej, tym razem uderzając w rockowe i hardcore’owe klimaty na “I Lay Down My Life For You”. Album zwierający klasyczne dla Peggy’ego glitche, switche czy przestery, jak i obietnicę, że pogo na jego koncercie podczas Open’era 2025 będzie niezapomnianym przeżyciem.

W nieco bardziej przystępnej dla mainstreamowego słuchacza formie eksperymentował ze swoją muzyką Tyler, The Creator. Kolejny raz mocno czerpiąc z neo-soulu i psychodelii, dobrał niecodzienne sample, zaserwował nam m.in. wykręcone “Sticky” i opowiedział historię o trudach radzenia sobie z popularnością, jednocześnie wciąż pozostając w dość bezpiecznych ramach, z których dobrze znają go fani. Patrząc chociażby na zainteresowanie koncertem w Krakowie, ta odsłona Tylera przypadła słuchaczom do gustu.

Na zawsze dobrzy raperzy

Jak co roku, nie zabrakło także albumów od weteranów sceny, którzy pokazują, że z rapowaniem jest jak z jazdą na rowerze. Nie da się tego oduczyć. O ile jesteś już naprawdę, bardzo dobrym raperem. Jedyne więc czego potrzeba to producenta, który pomoże nieco odświeżyć starą jakość. Tak było chociażby w przypadku Commona i Pete Rocka. “The Auditorium vol. 1” brzmi dokładnie tak, jak wyobrażamy sobie płytę tego duetu, a mimo to w 2024 roku to wciąż broni się jakością i chce się tego słuchać.

Tak jak ostatniej solówki LL Cool J-a. “The Force” to dowód, że pomimo 56 lat na karku i prawie 40 na scenie, można wciąż znaleźć nowy pomysł na siebie i wydać najlepszy album w karierze (a przynajmniej mogący stać w jednej linii z “Mama Said Knock You Out”). Na koniec należy jeszcze odnotować, że w tym roku pierwszy raz od “Doggystyle” wspólny album wydali także Snoop Dogg i Dr Dre. I choć recenzje “Missionary” są mieszane, to bezsprzecznie jest to ważny moment na sceny. Oby jak najwięcej ważnych momentów i świetnych płyt w nadchodzącym 2025 roku!

Przeczytaj też:

• Kendrick Lamar inny niż dotychczas. Album “GNX” nieoczekiwanie trafił do sieci
• Festiwale dla wszystkich. O udogodnieniach dla osób z niepełnosprawnościami
• It’s not Queover. Z okazji powrotu Quebonafide przypominamy trzy kluczowe wydarzenia w jego karierze