Tak szlifuje się diament. Przyglądamy się karierze Otsochodzi

Szacunek za klasyk 

Idę o zakład, że do połowy marca 2015 roku każdy słuchacz polskiego rapu, myśląc o “Polepionym”, miał na myśli Fisza. Otsochodzi sprawił, że sytuacja uległa zmianie wraz z pierwszym singlem promującym “7”. Pochodzący z Tarchomina Młody Jan zadebiutował wówczas nakładem nieistniejącej już wytwórni Lekter Records. Był to zarówno początek jego kariery, jak i działalności labelu. W rozmowie dla newonce Kony, współzałożyciel Lektera, wspomina: 

Widmo sukcesu pojawiło się również na horyzoncie 19-latka. Nie bez powodu Otsa porównywano do Joeya Bada$$a, dostrzegano w nim następcę Eisa czy duchowego spadkobiercę Lavoholics. Leniwe, lecz pewne siebie flow, osadzone na pętlach wyjętych z poprzedniej epoki, na których czuł się jak ryba w wodzie. Unoszący się wokół zapach skuna nijak miał się do ciągłej gotowości działania na przekór. 

Marcin “Blind” Krajenta, redaktor naczelny portalu FollowRap, chwali Janka za to, “że była w tym magia brzmień Nowego Jorku wymieszana z młodzieńczą brawurą. Słychać, że na tym etapie twórczości musiał słuchać dużo katalogu Stones Throw”. 

Nie wszyscy jednak podzielali ten entuzjazm. “To od początku, niezależnie od stylistyki, był i jest gość, który potrafi rapować“, wspomina Kajetan Szewczyk, współtwórca podcastu “Od Kimona do Maty: Historia Polskiego Rapu” realizowanego dla Audioteki przez CGM. “Teoretycznie takich jak on powinno być multum, a z jakiegoś powodu tak nie jest. I może to w jakiś sposób jest wyjątkowe. Bycie raperem z podręcznika, który wyróżnia się tym, że chyba jako jedyny ze swojej klasy ten metaforyczny podręcznik przeczytał. Otsochodzi ma bardzo plastyczne flow, które pozwala na zespolenie się z dowolnym podkładem. To bardzo sprawny konstruktor numerów, które działają, choć np. ja nic z nich nie wynoszę. Tylko że to nic nie znaczy i o niczym nie świadczy, bo to zasadniczo nie jest ich rola“. 

Po ciepło przyjętej “7-ce” i IV edycji Młodych Wilków Popkillera, w której wystąpili również m.in. Guzior, Sarius i Żabson, Otsochodzi opuścił szeregi Lekter Records. Jak pisali włodarze wytwórni “To naprawdę kozackie uczucie, gdy bierze się pod skrzydła młodego, głodnego sukcesu chłopaka i pomaga mu się osiągnąć wielkie rzeczy. Minął rok od podpisania umowy między nami, a Ots jest lata świetlne od miejsca, w którym się znajdował“. Kilka miesięcy później nakładem Asfalt Records na rynek trafił “Slam”, rozpoczynając 4-letnią współpracę z legendarną wytwórnią. 

Od podstaw do nowej szkoły 

Wydawać by się mogło, że Otsochodzi odnalazł wówczas swoją niszę. Warszawiak opuścił jednak strefę komfortu, fundując “Nowym Kolorem” terapię szokową zagorzałym fanom wypracowanego wizerunku złotego dziecka golden ery. Albumem, który bez grama przesady można uznać przełomowym w jego karierze. Bartek Biegun, członek społeczności Sajko i twórca internetowy, mówi:

Trudno się nie zgodzić, gdy singiel tytułowy grano wszędzie, a teledysk do “Nie, nie”, jako jeden z niewielu w rodzimym rapie, przebił barierę 100 milionów wyświetleń.  

Kolejne albumy Młodego Jana, tj. “Miłość” i “2011” bynajmniej nie mogły równać się z “Nowym Kolorem” w liczbach. Ots porzucił przebojowość na rzecz bardziej stonowanej i melodyjnej stylistyki. Po gwałtownym wzroście popularności wskaźnik na wykresie musiał w końcu opaść, by ostatecznie się wypłaszczyć. Dla ówczesnego reprezentanta Asfaltu była to szansa, by podtrzymać żar potencjału, zamiast zdusić płomienie w zarodku.

Tarcho Terror atakuje

Nie da się ukryć, że po “Nowym Kolorze” kariera warszawiaka zwolniła. On sam zresztą zdawał się poszukiwać. Z różnym skutkiem. Jak zauważa “Blind”:

Powiewem świeżości, zarówno dla Otsa, jak i jego fanów, okazał się projekt wydany już poza oficyną Tytusa.  Jak twierdzi Bartek Biegun: 

Supergrupa w składzie: Otsochodzi, Oki i Young Igi nie tylko połączyła fanbase’y, ale też spowodowała przetasowania w mainstreamie. Chłopaki pokazali, jak powinna wyglądać praca zespołowa; wyjątkowej synergii towarzyszyła nuta rywalizacji, skłaniając ich do kombinowania, szukania ciekawszych rozwiązań.

“Tarcho Terror” to całkiem nowy początek dla Otsochodzi. Z właściwym dla siebie poszanowaniem klasyki, do której niejednokrotnie się odwoływał, stał się gwiazdą trapu z krwi i kości. Łączącą dziką ekspresyjność z szarością osiedla. W końcu odnoszę wrażenie, że Ots jest w miejscu, w którym chciał być od dawna. Choć trudno odmówić Miłoszowi przebojowości, w układance brakuje mi dojrzałości. W końcu Młody Jan zbliża się do 30-tki. Wierzę jednak, że z biegiem czasu coraz częściej będziemy spotykać się z jego obliczem z “Piegów” niżeli “Paczkomatu”.