Zachwyca się nimi Iggy Pop. Polacy uwielbiani za granicą

Mityczna “międzynarodowa kariera” to dla jednych artystów obiekt westchnień, dla innych – element zupełnie nieistotny. Są jednak i tacy, W końcu jeszcze inni najzwyczajniej “robią swoje”, konsekwentnie pracują na to, by robić to co kochają i docierać do odbiorców – niezależnie od tego, w jakim zakątku globu ci się znajdują.

Dość jednak powiedzieć, że rodzimi artyści poza granicami Polski są dostrzegani. To, w jaki sposób do dostrzeżenie osiągają – czy to przez działalność w sieci czy przez kolaboracje z artystami z innych krajów, czasami jest sprawą drugorzędną. Faktem jest jednak, że kompleksy na temat tego, że polscy muzycy nie dorównują tym z Zachodu, które krążyły przed laty, można schować między bajki. Polscy muzycy nie tylko grają i tworzą na światowym poziomie, ale ten świat zachwycają.

Ulubieńcy Iggy’ego Popa

Nie jest też tajemnicą, że naszym najlepszym towarem eksportowym są artyści związani w dużej mierze z muzyką ekstremalną. Najczęściej jako przykład podaje się Behemotha, ale przecież za granicą świetnie radziły sobie inne zespoły – Riverside, Decapitated czy Vader. I prawdą jest, że bez dobrego zachodniego managementu i odpowiednich zasobów finansowych na naprawdę szeroką skalę od razu zdziała się niewiele, ale…

…. czasami kluczem do sukcesu jest odpowiednia nisza. Nisza, w której znajduje się król rocka, ojciec chrzestny punka. Iggy Pop wielokrotnie udowodnił, że całkiem nieźle zna polską scenę. Szczególnie jednak przypadł mu do gustu gdański zespół Trupa Trupa. Iggy nieraz proponował słuchaczom swojej audycji w BBC6 dokonania tej grupy właśnie, Trupa Trupa miała w niej też premiery singli, a sam Iggy… chętnie pokazuje się w zespołowej koszulce. I chociaż ten zespół do szczególnie nieznanych nie należy, bo intensywnie koncertuje po Europie, to czy może mieć lepszą reklamę, niż “jeden z ulubionych zespołów Iggy’ego Popa”? I w końcu, to chyba spora przyjemność, łechcąca ego, powiedzieć – słucham tego samego zespołu, co Iggy Pop!

Nasi na Glastonbury

Czasami też kluczem do sukcesu jest bywanie na festiwalach. Na SXSW, marzeniu wielu alternatywnych wykonawców dała się poznać chociażby Brodka. Do Austin w Teksasie dostaać się jednak trudno. Podobnie jak na jeden z największych i najważniejszych europejskich festiwali, brytyjskie Glastonbury. Na Piramide Stage grają giganci. Na mniejszych scenach zaś – królują odkrycia. I takim może okazać się – prawdopodobnie – nieznany szerokiemu polskiemu gronu zespół Kriszenbaum. Prawdopodobnie kradnie teraz marzenie wielu lepiej rozpoznawalnym kolegom z branży, ale czy to nie wspaniałe? Krakowska grupa to twór… zdecydowanie wart uwagi. Tak mówią o sobie:

– Kirszenbaum jest jak Wyspiański na mefedronie. Krakowski duet ożywia postfolkowe zgliszcza, wyznacza im świeże kierunki i wrzuca prosto na loopery, ze słowiańskim przytupem zderzając Toma Waitsa i Junip. Zola krzyczy na klezmerów, Henry Miller tańczy z Muminkami, a efektem jest melancholijna intertekstualna karuzela. Kierkegaard pisał o nich: “To chyba jazz”. Nic bardziej mylnego. 

Teraz zagrają właśnie na Glastonbury. To naprawdę nie lada osiągnięcie. I wielka okazja dla muzyków Kriszenbaum – zaprezentować się szczególnej, międzynarodowej publiczności. Im będzie dziwniej, bardziej awangardowo, tym lepiej. W końcu porwać publikę na słynnym Glasto, to dopiero coś!

Hania Rani- mistrzyni fortepianu

Hania Rani, a w zasadzie Hanna Maria Raniszewska to pochodząca z Gdańska pianistka, kompozytorka i wokalistka. Rodzimej publiczności dała się poznać w duecie Tęskno, ale pełnię swojego talentu pokazała dopiero, przy okazji stając się prawdziwym muzycznym fenomenem, gdy wybrała solową ścieżkę. Dzięki płycie „Esja” została okrzyknięta objawieniem wśród instrumentalistów. Hania zasłynęła ze szczególnych, intymnych w formie, ale rozbuchanych emocjonalnie koncertów. Gra bowiem sama, za to w towarzystwie wyjątkowych instrumentów. Ciekawostką jest, że pianistka… sama je konstruuje, co powoduje, że są naprawdę unikatowe. Rani niezwykle rzadko można zobaczyć w Polsce, bo zazwyczaj skupia się na międzynarodowych trasach koncertowych.

Kontratenor niezwykły

Podobnie uznaniem w środowisku artystycznym, związanym głównie (choć nie tylko) z muzyką poważną, cieszy się Jakub Józef Orliński. To wybitny kontratenor, dziś stawiany za modelowy wzór muzyka operowego nowej generacji. “The New Yorker” określa go mianem “kontratenorem milenialsów o uroku gwiazdy pop” i “Justinem Timberlakem opery”. Młody muzyk w najsłynniejszych salach koncertowych i teatrach operowych po obu stronach globu z nowojorską Metropolitan Opera House na czele.

Za kolejne płyty zdobywa kolejne wyróżnienia, ale na tym nie poprzestaje. Miłość do opery i pasję klasycznego śpiewania łączy z zamiłowaniem do breakdance i znacznie bardziej. Klasycznie wykształcony na Uniwersytecie im. Fryderyka Chopina i w elitarnej nowojorskiej Juilliard School wokalista przekłada na zjawiskowych płytach klasykę na współczesne czasy. Ma na koncie mnóstwo nagród, w tym Paszport Polityki, „operowego Oscara” – Opera Awards czy Teh Gramophone. A zważywszy na to, że to zaledwie rocznik 90., to nadal początek jego kariery. Na szczęście!

Więcej niż jazz

Jazzową dumą zaś można określić znakomitego gdańskiego skrzypka – Tomasza Chyłę i jego kwintet, w którego skład wchodzą: Sławek Koryzno, Emil Miszk, Konrad Żołnierek i Krzysztof Hadrych to więcej niż jeden z najciekawszych jazzowych zespołów, jakie pojawiły się na rodzimej scenie w ostatnich latach. Grupa wykracza daleko poza jazz, wplata do swojej muzyki mnóstwo filku, rocka i psychodelii, na żywo dając zupełnie hipnotyzujące koncerty.

Praktycznie każda kolejna płyta to nominacja lub statuetka Fryderyka. Szczególnie obsypana entuzjastycznymi recenzjami jest ostatnia płyta – “Music We Like To Dance To”. Szczególną też sympatią Tomasz Chyła Quintet, podobnie jak zespół Wojtka Mazolewskiego, cieszy się sympatią w Azji. Zespół nieraz brał już udział w cyklu „Jazz po Polsku”, odwiedzając Japonię, Chiny czy Tajwan. Tam polski jazz zawsze trafia na podatny grunt.

Widać więc jak na dłoni, że polska muzyka dociera nawet do dalekich nam zakątków globu. Porusza słuchaczy – tych małych i tych największych. Mamy się czym chwalić. A przede wszystkim – czego słuchać, bo w każdym z tych przypadków to muzyczna próba pierwszej wody. Zapomnijmy o maksymie “cudze chwalicie, swego nie znacie”. Poznawajcie, zasłuchujcie się!