Czeska polka, walc angielski, tango argentyńskie, czyli taniec w różnych regionach świata

Taniec dookoła świata – folklor

Folklor ukazuje tożsamość społeczeństwa. Tańce ludowe są przekazywane z dziada pradziada i uczą się ich nawet nasze dzieci w szkole. Nie tylko poszczególne ruchy, ale także towarzysząca im muzyka jest bardzo różnorodna. Co więcej, tańce narodowe czy ludowe mogą budzić zupełnie inne skojarzenia w zależności od tego, kto je ogląda. Przykładowo nasz polonez jest dostojny i elegancki. Za to salsa, która jest częścią kultury latynoskiej, może budzić w nas różne skojarzenia (chociażby takie, że to dość ‘wulgarny’ taniec, choć dla mieszkańców Ameryki Łacińskiej jest jak najbardziej normalny). Przyjrzyjmy się więc dokładniej różnym rodzajom tańca i ich znaczeniu w poszczególnych kulturach.

Taniec obrzędowy

Tańce obrzędowe były znane już w starożytności. Łączyły się one z obrzędami religijnymi oraz duchowymi. Poprzez ruch ciała pokazywano wdzięczność za urodzajne plony, proszono o deszcz czy ukazywano kult bogów. W niektórych regionach Afryki nadal znane są tańce obrzędowe, które mają na celu nawiązanie kontaktu z duchami przodków oraz zapewnienie spokoju społeczeństwu. Takie tańce są teraz ‘wskrzeszane’ np. przez miłośników kultury słowiańskiej.

Tańce ludowe

Tańce ludowe towarzyszyły ‘zwykłym ludziom’, czyli najczęściej chłopom w ich codzienności. Poprzez taniec wyrażali oni radość, dumę z własnych korzeni czy przynależność do wspólnoty. 

Polka w Czechach

Po czesku taniec ten nazywa się půlka, co oznacza połowę. Po powstaniu listopadowym nazwa tańca została zmieniona na polkę na cześć Polaków. Choć mówi się, że to czeska polka, to taniec ten znany był w XIX wieku w całej Polsce z Podhalem włącznie. Pojawił się około 1822 roku i szybko zyskał popularność w Polsce, Niemczech i we Włoszech. Był jednym z popularniejszych tańców towarzyskich XIX wieku. 

Sirtaki w Grecji

Jednym z najbardziej znanych tańców ludowych jest greckie Sirtaki. Problem w tym, że… nie jest to tak naprawdę taniec ludowy, a pseudo ludowy. Został stworzony na potrzeby filmu ‘Zorba’ (stąd też jego inna nazwa). Tancerze formują linię i wykonują proste kroki (np. obracają się, robią kroki w przód czy w tył). Choć nie jest to de facto taniec ludowy, ukazuje radość, entuzjazm i żywiołowość Greków. 

Trepak w Ukrainie

Trepak to popularny taniec ludowy nie tylko w Ukrainie, ale także w Rosji. Charakteryzuje się szybkim tempem, drobnymi kroczkami i przytupami.

Hajduk na Węgrzech

Tempo hajduka często ulega zmianie, a muzycy dostosowują się przeważnie do tancerza (a nie na odwrót, jak to bywa w przypadku innych tańców). Jest tańczony w parach, ale ważniejszą rolę gra mężczyzna, który popisuje się skokami, uderzeniami ręki o uniesioną nogę, skokami w pozycji poziomej czy głębokimi przysiadami. 

Kozak w Ukrainie

Kozak to taniec ludowy tańczony przez Kozaków. Podczas tańca wykonywane są takie ruchy jak przysiady, wyrzuty nóg do przodu czy podskoki. Tempo tańca jest żywe i dodatkowo stopniowo przyspiesza. 

Menuet we Francji

Po francusku nazwa brzmi menu pas, co oznacza dosłownie drobny krok. Jest to taniec ludowy, który z czasem zawitał na dworach. Tempo jest umiarkowane, a kroki wykonywane są parami. Cały taniec składa się z kilku figur, takich jak: ukłon, podanie prawej ręki, podanie lewej ręki, podanie dwóch rąk oraz figura zet.

Tańce narodowe

Tańce narodowe sięgają swoimi korzeniami do historii danego kraju (ale nie zawsze wywodzą się one z tańców ludowych. Przeważnie były związane z wyższymi sferami). Towarzyszą nam podczas ważnych wydarzeń (np. podczas balów studniówkowych w Polsce tańczy się poloneza, choć coraz częściej młodzież wybiera także inne tańce). 

Taniec narodowy ma odzwierciedlać cechy danego narodu. Przykładowo hiszpańskie flamenco ukazuje siłę, pasję i dumę mieszkańców tego kraju. 

Mazur w Polsce

Żywiołowy taniec pełen radości i dynamizmu. Był często tańczony na szlacheckich dworach (to właśnie mieliśmy na myśli, gdy wspomnieliśmy o tym, że tańce narodowe wywodzą się z wyższych sfer). Taniec ten różni się w zależności od wielkości sali, w której jest tańczony. Może bazować na takich figurach jak: namiotowa, arkadowa, łańcuchowa i okrężna. 

Hula na Hawajach

Taniec Hula na Hawajach to nie tylko ruchy ciała, ale także forma przekazywania historii i wartości tego regionu. Tancerze poruszają się w rytm muzyki, wykonując ruchy rąk, bioder i nóg. Wyrażają tym samym radość oraz szacunek do tradycji.

Flamenco w Hiszpanii

Flamenco to taniec pełen pasji, żywiołowości i ekspresji. Kobiety w długich, wielowarstwowych i najczęściej czerwonych sukniach wraz z partnerami wykonują dynamiczne ruchy nóg z mocnymi uderzeniami stóp o podłogę. Tym samym ukazują siłę swojego narodu.

Tańce orientalne

Tańce orientalne są związane z kulturą Bliskiego Wschodu. Dla Europejczyków stanowią nie lada gratkę, choć starsi ludzie mogą uznawać je wręcz za wulgarne (np. taniec brzucha). Nic dziwnego, skoro mają one za zadanie prezentować piękno kobiecej sylwetki. Ruchy bioder są pełne zmysłowości i tajemniczości. 

Taniec brzucha na Bliskim Wschodzie

Taniec brzucha jest nazywany tańcem arabskim oraz tańcem orientalnym. Pochodzi z Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej. Tańczą go głównie (ale nie tylko) kobiety. Ważne jest, by podczas ruchów izolować poszczególne partie mięśniowe. Pozwala to na wykonanie tzw. shimmies, czyli ruchów, które wprawiają w drżenie poszczególne części ciała. Co ciekawe, ruchy mięśni brzucha występują dość rzadko i są to: fala brzucha, shimmy przeponowe, locki mięśni brzucha i popy. 

Tańce latynoamerykańskie

Tańce latynoamerykańskie są pełne ekspresji, dynamizmu, pasji i energii. Ruchy są szybkie, płynne i hipnotyzujące. Poszczególne figury są skomplikowane. Tańce te wywodzą się głównie z kultury hiszpańskiej (ale łączą się także z afrykańską). 

Salsa w Ameryce Łacińskiej

Salsa składa się z szybkich kroków, wyrazistych ruchów bioder oraz zmysłowego krzyżowania nóg. Co ciekawe, słowo salsa z hiszpańskiego oznacza sos oraz smak, który sugeruje pikantne doznania. To stwierdzenie pasuje zarówno do potrawy, jak i do tańca, ponieważ taniec jest energiczny i pełen temperamentu. 

Tańce azjatyckie

Tańce azjatyckie często łączą wymiar cielesny z duchowym. Poszczególne figury są bardzo wymagające i potrzeba do nich harmonii ciała oraz umysłu. Precyzyjne ruchy, ekspresja i elegancja to kwintesencja tańców azjatyckich. 

Klasyczne tańce w Indiach

W Indiach jest 7 podstawowych stylów tańca: Bharatanatjam, Kathakali, Kućipudi, Mohiniyattam, Kathak, Odissi i Manipuri. Każdy z nich jest zupełnie różny od pozostałych. Wszystkie jednak składają się z dwóch ważnych elementów: tańca i wyrazu. 

Jednym ze specyficznych form tańca jest także mudra, czyli taniec symbolicznych gestów. Towarzyszy on spektaklom teatralnym, dzięki czemu aktorzy nie muszą nic mówić, by widzowie zrozumieli przekaz. 

Tańce afrykańskie

Tańcom afrykańskim towarzyszą rytmiczne melodie. Ruchy ciała są pełne energii. Mają one znaczenie duchowe. Wiążą się z tradycyjnymi afrykańskimi wierzeniami (przykładowo mają za zadanie nawiązać kontakt ze światem duchowym). 

Kizomba w Angoli

Kizomba to taniec i muzyka pochodząca z Angoli (choć z czasem popularność zyskały także w Portugalii). Tańczy się ją w delikatny i zmysłowy sposób. Ważne, by partnerzy byli blisko siebie. Przez większość czasu stykają się oni klatkami piersiowymi. Stopy stabilnie opierają się o podłogę.

Jak widzisz tańce dookoła świata są bardzo różne i różnią się między sobą zarówno tempem, krokami, jak i wyrazem. Niektóre są dostojne, inne dynamiczne, a jeszcze inne zmysłowe. Jeśli jeszcze nie próbowałeś, warto zatańczyć, albo chociaż obejrzeć różne tańce i zobaczyć na własne oczy, jak bardzo się między sobą różnią.