Najlepsze perkusistki świata i Polski – bo kobiety też wymiatają na bębnach

Jakie są najlepsze perkusistki świata według magazynu “Rolling Stone”?

Magazyn “Rolling Stone” przygotował zestawienie 100 najlepszych perkusistów wszech czasów. Jak możesz się domyślać, kobiet jest tam niewiele. Na liście znalazło się ich dokładnie pięć i dziś przyjrzymy się im nieco bliżej. Są to:

• Sheila E.,
• Moe Tucker,
• Janet Weiss,
• Meg White,
• Cindy Blackman.

Sheila E. – najlepsza perkusistka świata 

Według zestawienia 100 najlepszych perkusistów wszech czasów na miejscu 58. znalazła się Sheila E. Dlaczego nazwaliśmy ją najlepszą perkusistką świata? Bo do miejsca 57. są sami mężczyźni, więc gdyby stworzyć taką listę tylko dla kobiet – zajęłaby ona 1. miejsce. A kim jest?

Sheila E. – czyli Sheila Escovedo – urodziła się w 1957 roku w Kalifornii. Jest amerykańską wokalistą, aktorką, muzyczką, skrzypaczką oraz perkusistką. Nigdy nie planowała grać na perkusji. Robił to jej tato, ale niestety zachorował i musiał przerwać występy ze swoim zespołem. Sheila postanowiła go zastąpić, nigdy wcześniej nie grając na perkusji. Musiało jej to dobrze wychodzić, skoro zajęła tak wysokie miejsce!

Na tym jej kariera się nie skończyła. Współpracowała także z wieloma innymi artystami, m.in.: Lionelem Richie, Herbie Hancockiem, Marvinem Gaye, Dianą Ross, Whitney Houston, Mariah Carey, Steviem Wonderem czy Celine Dion. Co ciekawe, na swoim koncie ma także występ na płycie polskich artystów. Mowa tu o “Jest” Budki Suflera, na której artystka wystąpiła sesyjnie na perkusji. 

Znana jest jednak przede wszystkim z występów z zespołem Prince’a. Za utwór “The Glamorous Life” otrzymała nominację do nagród American Music Awards oraz Grammy. 

W Fox News powiedziała, że to bardzo interesujące, jak wszyscy mówią o tym, jak Prince na nią wpłynął, ale tak naprawdę to ona jako pierwsza wpłynęła na niego. Jak się okazuje, gdy spotkała go po raz pierwszy, Prince powiedział, że wie, kim jest – śledził jej karierę od dawna i ją podziwiał, dlatego bardzo chciał, by grała w jego zespole. 

W 2021 roku otrzymała Latin Grammy Lifetime Achievement Award, a w lipcu 2023 roku otrzymała gwiazdę na Hollywood Walk of Fame. Była pierwszą solową perkusistką, która otrzymała to wyróżnienie. 

Ciekawostka: Sheila E. wraz ze swoim managerem Lynnem Mabryn prowadzi fundację Little Angel Bunny Foundation – wykorzystuje ona muzykę i sztukę jako terapię dla dzieci porzuconych i molestowanych w ramach systemu opieki zastępczej. 

Moe Tucker

Mou Tucker – a właściwie Maureen Ann “Moe” Tucker” urodziła się w 1944 roku i jest emerytowaną muzyczką, piosenkarką i tekściarką. Międzynarodową sławę zdobyła dzięki grze na perkusji w zespole rockowym The Velvet Underground. Czasem śpiewała też jako wokal prowadzący (m.in. w piosenkach “I’m Stickin With You” oraz “After Hours”). Na liście 100 najlepszych perkusistów wszech czasów znalazła się na 77. miejscu.

Na perkusji w zespole The Velvet Underground zaczęła grać w wieku 19 lat. Gdy została o to poproszona, rzuciła Ithaca College i zaczęła pracować w IBM jako keypunch operator. Jak to się w ogóle stało? Gdy poprzedni perkusista zespołu odszedł, gitarzysta – Sterling Morrison – przypomniał sobie o młodszej siostrze swojego kolegi, która grała na perkusji. Tą siostrą była właśnie Moe. 

Jej styl gry był niekonwencjonalny. Zacznijmy od tego, że grała na stojąco (bo tak było jej łatwiej i wygodniej). Używała uproszczonej perkusji. Rzadko korzystała z talerzy, bo uważała, że jej zadaniem jest utrzymanie rytmu, a talerze tylko zagłuszały inne instrumenty. 

Jak powiedział krytyk rockowy, Robert Christgau, Moe była świetną perkusistką w minimalistyczny sposób. Sama nauczyła się grać. Według niego to właśnie Moe Tucker jest prekursorką punkowej koncepcji tego, jak działa rytm. 

Gdy zaszła w ciążę, musiała ograniczyć granie z zespołem. Z tego też powodu nie zagrała we wszystkich kawałkach na nowej płycie “Loaded”. Po porodzie wróciła do zespołu i wyjechała z nim w trasę koncertową. A potem odeszła od kapeli, by skupić się na rodzinie. Brała jednak udział w ponownym zjednoczeniu grupy w 1993 roku.

Trzy lata później została wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame jako członkini grupy The Velvet Underground. 

W 2017 roku zagrała na ceremonii rozdania nagród Grammy Salute to Music Legend. Wraz z zespołem wykonała dwa utworu The Velvet Underground – “Sunday Morning” oraz “I’m Waiting For The Man”. Zespół otrzymał wtedy nagrodę 2017 Merit Award. 

To była jej główna działalność, ale nie tylko nią zajmowała się Moe Tucker. Oprócz tego grała na perkusji dla zespołu Paris 1942, dla grupy Half Japanese i nie tylko. 

Janet Weiss

Janet Lee Weiss znalazła się na 90. miejscu w zestawieniu 100 najlepszych perkusistów wszech czasów według “Rolling Stone”. Oprócz tego znalazła się także na 48. miejscu zestawienia 50 największych perkusistów według “Stylus Magazine” w 2007 roku oraz na 12. miejscu Top 20 perkusistów według “LA Weekly”. 

Urodziła się w 1965 roku i jest amerykańską perkusistką, członkinią Quasi oraz Sleater-Kinney. Była także perkusistką grupy Stephen Malkmus and the Jicks (opuściła zespół po wydaniu albumu “Mirror Traffic”). Dołączyła do The Shins na nagrania ich czwartego albumu – “Port of Morrow). Była także perkusistką Wild Flag. A jak to się zaczęło? 

Na gitarze zaczęła grać w wieku szesnastu lat. Jak mówiła, dwie starsze siostry pokazały jej “dobrą muzykę”. Nie grała wtedy jednak na perkusji. Wyjechała z Hollywood i ukończyła studia na San Francisco State University na kierunku… fotografii. 

Dopiero, gdy miała dwadzieścia dwa lata, została poproszona o grę na perkusji w zespole The Furies. Musiała się nauczyć gry od podstaw, by zastąpić poprzedniego perkusistę podczas West Coast Tour. Jej pierwsza perkusja pochodziła z lombardu, a zanim wystąpiła na scenie, wzięła jedną lekcję gry i potem przez dwa tygodnie ćwiczyła. Uczyła się, obserwując technikę innych perkusistów.

W 1989 roku wyjechała do Portland, gdzie została perkusistką zespołu Motorgoat (grupa ta później przekształciła się w Quasi). 

W 1996 roku dołączyła do Corin Tucker i Carrie Brownstein w Sleater-Kinney. Po tym, jak perkusistka zobaczyła ich występ, Tucker i Brownstein zagrały jej nową piosenkę – “Dig Me Out” – nad którą dopiero pracowały. Janet Weiss stworzyła tak solidny rytm do utworu, że ostatecznie została perkusistką grupy. 

W 2019 roku zespół Sleater-Kinney w mediach społecznościowych poinformował, że Janet Weiss odchodzi od zespołu i nie weźmie udziału w jesiennej trasie koncertowej. Perkusistka tłumaczyła swoje odejście tym, że grupa obiera nowy kierunek, więc to najlepsza pora, by odejść. 

Oprócz tego Janet grała w stworzonym przez siebie i Sama Coomesa zespole Quasi od 1993 roku. Grupa działa od przeszło 30 lat (zarówno jako duet, jak i jako trio). 

Czy to wszystko? Wciąż nie, ponieważ perkusistka grała także:

• w zespole Stephen Malkmus and the Jicks (przygotowała z nimi dwa albumy),
• w zespole Wild Flag (z Carrie Brownstei z Sleater-Kinney, Mary Timony z Helium i Rebeccą Cole z The Minders), 
• w zespołach Bright Eyes, The Go Betweens, Elliott Smith i nie tylko. 

Meg White

Przedostatnią kobietą, która znalazła się na liście 100 najlepszych perkusistów wszech czasów jest Meg White. Megan Martha “Meg” White urodziła się w 1974 roku w Michigan. Jest amerykańską multiinstrumentalistką oraz wokalistką, której największą rozpoznawalność przyniosły występy z zespołem rockowym The White Stripes. Znalazła się ona na 94. miejscu zestawienia magazynu “Rolling Stone”.

W latach 90. pracowała jako barmanka, dzięki czemu poznała Johna “Jacka” Gillisa. Wzięła z nim ślub w 1996 roku, a w 2000 się rozwiedli. W międzyczasie zaczęła grać na perkusji w zespole Bastille Day. Jeszcze w tym samym, 1997 roku założyła z mężem zespół The White Stripes. Rozwód nie przeszkodził im we wspólnym graniu i w ten sposób w 2001 roku wypuścili płytę “White Blood Cells”. Właśnie on przyniósł im międzynarodową sławę. Grupa rozwiązała się w 2011 roku. 

Krytycy uważają, że jej gra na perkusji jest minimalistyczna i podstawowa, co wywołało dyskusję. Meg White jest jednak bezdyskusyjnie jedną z najważniejszych artystek ogrodzenia garage rocka z lat 2000. I jest perkusistką docenianą:

• otrzymała sześć nagród Grammy (na dwanaście nominacji),
• znalazła się w zestawieniu “Rolling Stone”,
• została wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame jako członkini The White Stripes. 

Jak powiedział Jack White (jej były mąż): “Często patrzyłem na nią na scenie i mówiłem: Nie wierzę, że ona tu jest. Nie sądzę, że rozumiała, jak ważna była dla zespołu, dla mnie, dla muzyki. Była przeciwieństwem współczesnej perkusistki. Taka dziecinna, niesamowita i inspirująca. Całe to milczenie nie miało znaczenia, ponieważ na scenie? Nic co zrobię, tego nie przebije”. 

Cindy Blackman

Zestawienie 100 najlepszych perkusistów wszech czasów magazynu “Rolling Stone” zamyka Cindy Blackman, która zajęła 97. miejsce. Urodziła się w 1959 roku w Ohio. Jest amerykańską perkusistką jazzowo-rockową oraz rockową. Największą sławę i rozpoznawalność przyniosły jej nagrania i trasa koncertowa z Lennym Kravitzem (w latach 1993-2007). Nagrała także kilka jazzowych albumów pod własnym nazwiskiem, a czasem występuje jako Cindy Blackman-Santana. Nie powinno cię to dziwić, bo jest członkinią zespołu Carlosa Santany (i jego żoną od 2010 roku). A jak do tego doszło? 

Urodziła się w bardzo muzykalnej rodzinie. Mama i babcia grały muzykę poważną – mama na skrzypcach w orkiestrze klasycznej, a babcia na fortepianie. Za to jej tata uwielbiał jazz, a starsza siostra – Jimiego Hendrixa, The Beatles, Jamesa Browna i Sly and the Family Stone. Starszy brat lubił muzykę Johna Coltrane’a. Ale to nie wszystko, bo wujek grał na wibrafonie. 

Nic dziwnego, że Cindy Blackman zainteresowała się grą na instrumencie. Padło na perkusję, bo to właśnie na niej skupiała się podczas słuchania muzyki. Pierwszy raz zetknęła się z tym instrumentem, gdy miała siedem lat. Uczestniczyła wtedy w przyjęciu przyjaciela. Cztery lata później przeniosła się z rodziną do Bristolu i tam dołączyła do gimnazjalnych zespołów – koncertowych i jazzowych. Grała nie tylko na perkusji, ale także na kotłach i bębnie w szkolnej orkiestrze. 

Oprócz tego uczęszczałą na letnie zajęcia w Hartt College of Music w Hartford. Jakby tego było mało, chodziła też do szkółki muzycznej prowadzonej przez Dollie i Jackie Mclean’s Artists Collective. 

Mając dwanaście lat, miała dobrze opanowane podstawy gry na perkusji. Rok później poznała Maxa Roacha, który pokazał jej tajniki gry na perkusji jazzowej. W wieku szesnastu lat poznała Tony’ego Williamsa, dzięki któremu jeszcze bardziej rozwinęła swoje umiejętności. Później studiowała na University of Hartford i Berklee College of Music. Uczyła się grać na instrumentach perkusyjnych używanych przez orkiestry muzyki poważnej. 

W latach 80. grała z Freddiem Hubbardem i Samem Riversem, a później została stałą perkusistką Jackiego McLeana oraz zaczęła nagrywać jako liderka dla wytwór Muse. W latach 90. występowała z triem Dona Pullena oraz z zespołem Lennego Kravitza. Możesz ją usłyszeć na płycie “Are You Gonna Go My Way”. W 2007 roku opuściła grupę, a w 2010 roku dołączyła do Carlosa Santany. Jeszcze w tym samym roku się zaręczyli, a potem wzięli ślub. 

Top 10 najlepszych perkusistek świata według Rankera

Przeszło 74 tysiące ludzi zagłosowało na najlepsze perkusistki świata w serwisie Ranker. Uważamy, że przy takiej liczbie głosów, możemy wziąć to zestawienie pod uwagę. Sprawdźmy, jakie perkusistki znalazły się w top 10!

Akane Hirose

Akane Hirose (廣瀬茜) urodziła się w Hyogo w Japonii. Jest perkusistką i zarazem liderką grupy j-pop – BAND-MAID. Nagrała z nią kilka płyt, m.in.: “Maid in Japan” oraz “New Beginning”. Jej znakiem charakterystycznym jest czarno-biały strój pokojówki. 

Akane Hirose potrafi grać na pianinie i puzonie, ale to perkusja jest jej głównym instrumentem. Uczęszczała do Tokyo School of Music. 

Wcześniej występowała w zespole akustycznym Rice-cakes and Cheese. Grała w nim na cajonie (skrzynia perkusyjna). Występowała również jako DJ-ka pod pseudonimem DJ Achi. 

Haruna (Lovebites)

Haruna od 2016 roku jest perkusistką japońskiego zespołu heavy metalowego LOVEBITES. Jest ona równocześnie współzałożycielką tej kapeli (wraz z Miho). W zespole nie tylko gra na perkusji, ale także odpowiada za wokal wspierający. Za to wcześniej grała w zespole Destrose, tak jak Miho. 

Na perkusji zaczęła grać w wieku trzynastu lat, a trzy lata później zaczęła tworzyć muzykę także na keyboardzie. To właśnie ona napisała piosenkę “Bravehearted” na debiutancką EP-kę – pierwotnie dla Destrose, a koniec końców dla Lovebites. 

Haruna udziela się w mediach społecznościowych. Tworzy także wydarzenia dla swoich fanów, takie jak chociażby “360° view drumming”. To jeden z powodów, dla których jest tak lubiana i podziwiana. Bo najważniejszym jest oczywiście to, że świetnie gra na perkusji. Wyróżnia się sceniczną charyzmą, techniczną precyzją i talentem do komponowania i aranżowania muzyki. 

Karen Carpenter

Karen Carpenter urodziła się w 1950 roku i niestety zmarła w młodym wieku – niespełna 33 lat. Była amerykańską perkusistką i piosenkarką. Wraz ze starszym bratem Richardem założyła duet Carpenters. 

Gdy miała cztery lata, uczyła się stopowania i baletu. W 1964 roku dołączyła do orkiestry szkolnej (ale nie z miłości do muzyki, a po to, by uniknąć zajęć sportowych). Grała na dzwonkach, ale udało jej się namówić kolegę z klasy, by nauczył ją grać na perkusji. To był strzał w dziesiątkę. Okazało się, że Karen potrafi grać skomplikowane metrum oraz chwyty (i potrafiła się bardzo szybko tego nauczyć). 

Pierwszym zespołem, w którym grała, było Two Plus Two – dziewczęce trio. Niedługo później założyła z bratem i jego kolegą Richard Carpenter Trio – zespół jazzowy, który wystąpił nawet w telewizji. W międzyczasie Karen próbowała swoich sił także jako wokalistka. 

Potem przyszła pora na Carpenters. Karen w nim grała na perkusji, śpiewała, a nawet na niektórych nagraniach zagrała na gitarze basowej. Niestety, dziewczyna miała tylko 1,63 m wzrostu i ludzie uważali, że jej nie widać oraz że duet potrzebuje widocznego lidera. Karen porzuciła perkusje, by stanąć przy mikrofonie. Mimo to i tak uważała się za „śpiewającą perkusistkę”.

Przez problemy zdrowotne brata, zespół zakończył występy w 1978 roku. Po trzech latach wrócili na scenę, ale nie na długo. Ostatnią piosenkę Karen napisała w 1982 roku, niedługo przed swoją śmiercią. 

Jak do tego doszło, skoro była taka młoda? Perkusistka jako nastolatka miała nadwagę. Zaczęła się odchudzać pod opieką lekarza – straciła 16 kg. Nadal jednak uważała, że wygląda grubo. Zatrudniła trenera, który miał jej pomóc, ale zwolniła go i zaczęła własny program odchudzający. We wrześniu 1975 roku ważyła już 41 kg. Wpadła w anoreksję, a w 1981 roku rozpoczęła leczenie. Nieskutecznie. Pod koniec 1981 roku zaczęła stosować leki na tarczycę tylko po to, by szybciej chudnąć. Do tego przedawkowywała środki przeczyszczające. Z czasem jej zdrowie zaczęło się pogarszać. Trafiła do szpitala, gdzie przybrała na wadze i utrzymała tę masę do końca życia. Jednak w lutym 1983 roku zasłabła i upadła. Gdy przybyli ratownicy, jej serce biło tylko 6 razy na minutę, a potem zmarła. 

Choć Karen Carpenter miała krótką karierę, została wielokrotnie wyróżniona m.in.:

• gwiazdą na Hollywood Walk and Fame,
• 29. miejscem na liście 100 największych kobiet rocka and rolla (według “VH1”),
• 94. miejscem na liście 100 największych piosenkarzy wszech czasów (według “Rolling Stone”).

Paulina Villarreal  (The Warning)

Paulina Villarreal urodziła się w 2002 roku i jest meksykańską perkusistką i tekściarką w zespole rockowym The Warning. Jako dziecko uczyła się najpierw gry na pianinie, a potem – gdy miała sześć lat – na perkusji. Rodzice zarazili ją miłością do muzyki rockowej, a tata wrzucał do internetu filmiki, jak Paulina gra na perkusji znane utwory popowe i rockowe. 

W 2014 roku została opisana w magazynie “Tom Tom Magazine”. Niedługo później nagrała z siostrami cover utworu “Enter Sandman” Metalliki. Kirk Hammett był tak zachwycony, że pochwalił publicznie grę Pauliny. A potem dziewczyny zostały zaproszone do “The Ellen Show”. W 2015 roku nagrały pierwszą EP-kę. 

W 2018 roku Paulina Villarreal została jedną z sędziów podczas Hit Like a Girl – międzynarodowego konkursu dla perkusistek. Odniosła także wiele innych sukcesów, takich jak chociażby:

• została wspomniana w “Latin Drummers”,
• uczyła gry na perkusji i kompozycji podczas masterclassu “The Sound:Check Xpo event in Mexico”,
• została uznana za najlepszą perkusistę w kategorii “Up and Coming” (według “Modern Drummer”),
• otrzymała nagrodę Decididas Global Award.

Senri Kawaguchi

Senri Kawaguchi to japońska perkusistka jazzowa i fusion, nazywana w Japonii “księżniczką wielu uderzeń”. Urodziła się w 1997 roku. Zaczęła grać w wieku 5 lat, a niedługo później zaczęła współpracować z profesjonalistami. W wieku 13 lat trafiła na listę 500 najlepszych perkusistów świata według “Drummerworld”.

Zadebiutowała w duecie z Kozo Suganumą, potem współtworzyła Kiyo*Sen z Kiyomi Otaką (Casiopea 3rd), grała z Guthrie Govanem, Philippe’em Saissem i E-Girls. Koncertowała m.in. w USA, Chinach, Indiach i Francji, występowała na Tokyo Jazz Festival, grała w Blue Note Tokyo oraz na dużych wydarzeniach jak zamknięcie One Young World 2021.

Ma na koncie kilka solowych albumów i wiele kolaboracji. Gra też w formacjach łączących jazz z tradycyjną muzyką japońską (ZAON) oraz w supergrupie The Jazz Avengers.

Za swoje dokonania otrzymała/została wyróżniona m.in.:

• Nissan Jazz Japan Award 2017 za najlepszy występ na żywo, 
• była też jurorką międzynarodowego konkursu Hit Like a Girl,
• była wielokrotnie wyróżniana przez Yamaha Drums jako jedna z najbardziej utalentowanych młodych perkusistek na świecie

Sheila E. 

Została opisana wcześniej.

Tamu Murata

Murata Tamu urodziła się w 1992 roku i jest perkusistką zespołu NEMPHILA od 2019 roku. Wcześniej była także perkusistką i zarazem jedną z założycielek SORAMIMI (w latach 2013-2017). Występuje zarówno solo, jak i z zespołem. Fani uważają ją za uroczą i twierdzą, że przez to jej gra na perkusji zaskakuje tym bardziej. Jest bardzo energetyczna i ekspresyjna. Murata Tamu ma doskonałe wyczucie rytmu.  

Jen Ledger

Jen Ledger, a właściwie Jennifer Carole Ledger, urodziła się 8 grudnia 1989 roku w Coventry w Anglii. W wieku 16 lat przeprowadziła się do Stanów Zjednoczonych, gdzie uczęszczała do Living Light School w Kenosha, w stanie Wisconsin. 

W 2008 roku dołączyła do zespołu Skillet jako perkusistka i wokalistka wspierająca, zastępując Lori Peters. W 2018 roku rozpoczęła solowy projekt pod nazwą Ledger, w którym występuje jako główna wokalistka.

Marina Bozzio

Marina Bozzio jest kolejną japońską perkusistką w tym zestawieniu. Najbardziej znana jest z zespołu metalowego Aldious, w którym grała przez niemal 10 lat. Jej styl gry jest określany jako “potężny” – mocno kontrastuje z jej delikatnym wizerunkiem. Zanim zacznie grać, nowi słuchacze nie spodziewają się takiego brzmienia. 

Niestety, z powodów zdrowotnych aktualnie nie występuje, a szkoda, bo jej energia zarażała słuchaczy. 

Teresa Taylor

Urodziła się w 1962 roku w Teksasie. Zanim dołączyła do sceny alternatywnej, grała w szkolnych orkiestrach marszowych w okolicach Fort Worth i Austin. Właśnie tam poznała Kinga Coffeya, który – tak jak ona – trafił później do Butthole Surfers.

W zespole grała w latach 1983–1989, z krótką przerwą. Tworzyła unikalny duet perkusyjny z Coffeyem – oboje grali jednocześnie na osobnych, ustawionych pionowo zestawach perkusyjnych. Jej styl można usłyszeć m.in. na albumach “Psychic… Powerless… Another Man’s Sac”, “Rembrandt Pussyhorse” i “Locust Abortion Technician”.

Po odejściu z zespołu przeszła poważną operację mózgu po wykryciu tętniaka. Od tamtej pory cierpiała także na napady wywoływane przez światło stroboskopowe. W listopadzie 2021 roku ogłosiła, że choruje na schyłkowe stadium choroby płuc. Zmarła w 2023 roku w wieku 60 lat, spokojnie, we śnie. 

Najlepsze polskie perkusistki

W Polsce także mamy utalentowane perkusistki!

Agnieszka Trzeszczak

Agnieszka Trzeszczak to perkusistka, która łączy siłę metalu z sceniczną wszechstronności. Urodziła się 7 października 1983 roku. Szlifowała swój warsztat podczas rocznego pobytu w USA, gdzie uczyła się u takich mistrzów perkusji jak Virgil Donati i Paul Wertico.

Po powrocie do Polski dołączyła do heavymetalowej grupy Pathology z Łodzi. Z zespołem nagrała płytę i koncertowała w kraju. W telewizji pojawiła się za to jako członkini formacji SheMoans w programie Szymona Majewskiego. Z tym samym zespołem dotarła też do finału polskich eliminacji Eurowizji 2011, gdzie zajęli piąte miejsce.

Jako perkusistka sesyjna i koncertowa współpracowała z wieloma artystami sceny popowej i rockowej: Kayah, Wojtkiem Pilichowskim, Kasią Kowalską, Patrycją Markowską, Wojtkiem Olszakiem, Mrozem, Sidneyem Polakiem, Natalią Kukulską, Dawidem Kwiatkowskim, Marcinem Nowakowskim czy Maćkiem Silskim.

W 2009 roku zajęła drugie miejsce w plebiscycie magazynu “Top Drummer” w kategorii Nowe Nadzieje.

Anna Tkaczyk

Muzykę ma we krwi – a konkretnie w rodzinie. To dzięki starszemu bratu, Adamowi Tkaczykowi, Anna Tkaczyk zapałała miłością do perkusji. Na scenie zaczynała w trójmiejskich projektach muzycznych, a z czasem zagrała dziesiątki koncertów w całej Polsce. Występowała w programach typu talent show, a jednym z najważniejszych momentów w jej karierze był koncert na Stadionie Śląskim z Janem A.P. Kaczmarkiem.

Na co dzień uczy w Drum Academy w Warszawie – jednej z najważniejszych szkół perkusyjnych w Polsce. Jest też pierwszą (i jak dotąd jedyną) polską perkusistką, która została endorserką marki Turkish Cymbals.

W 2019 roku została laureatką międzynarodowej nagrody Joe Hibbsa w konkursie Hit Like A Girl. To wyróżnienie trafia do perkusistek, które wyróżniają się ambicją, determinacją i konsekwencją. 

Aktualnie gra w zespole Michała Szpaka.

Wiktoria Bialic

Wiktoria Bialic w wieku 21 lat została jedną z najbardziej rozpoznawalnych polskich perkusistek – i to na całym świecie. Gra od dziesiątego roku życia, a jej talent i konsekwencja doprowadziły ją na sam szczyt – w 2021 roku wygrała międzynarodowy konkurs Hit Like A Girl, pokonując ponad tysiąc uczestniczek z 60 krajów. To najbardziej prestiżowe wyróżnienie dla perkusistek na świecie, a Wiktoria jako pierwsza Polka sięgnęła po ten tytuł.

Zaczynała w zespole Marii Sadowskiej, ale przez zupełny “przypadek” trafiła też do zespołu Ralpha Kaminskiego – i razem z nim zagrała trasę “Kora”. Jej charyzma i wyrazisty styl gry zwróciły uwagę Ash Soana, uznanego perkusisty znanego ze współpracy m.in. z Adele, Sealem, Cher i Hansem Zimmerem.

Dziś Wiktoria jest aktywna nie tylko na scenie, ale i w mediach społecznościowych. Studio nagraniowe traktuje jak drugi dom – stale eksperymentuje, rozwija się i zaraża innych swoją pasją do rytmu.

Której z tych perkusistek jeszcze nie słyszałeś? Pora nadrobić!

Źródła:

[1] https://www.rollingstone.com/music/music-lists/100-greatest-drummers-of-all-time-77933/ (dostęp z dnia 10.06.2025)

[2] https://www.ranker.com/crowdranked-list/best-female-drummers#google_vignette (dostęp z dnia 10.06.2025)