Czego oni słuchają? Muzyczny headcanon bohaterów “Igrzysk śmierci”

Soundtrack w produkcjach wizualnych: czynnik niemal tak samo istotny, jak sam obraz. Nie ujmując niczego Davidowi Lynchowi, ale “Twin Peaks” nigdy nie stałoby się tak ikoniczne bez muzyki Angelo Badalamentiego. Czym byłby “Dirty Dancing”, gdyby nie “(I’ve Had) The Time of My Life”? “Top Gun” bez “Take My Breath Away”? “Gra o Tron” z wykluczeniem kompozycji Ramina Djawadiego? “Oppenheimer” pozbawiony udziału Ludwiga Göranssona? “Challengers” w oderwaniu od Trenta Reznora i Atticusa Rossa?

Wierzę, że dowiodłam to, czego właściwie udowadniać nie trzeba. Soundtrack i obraz w wielu przypadkach są nierozerwalne, uzupełniają się i przenikają wzajemnie. Bywają też produkcje takie, gdzie muzyka pełni właściwie oddzielną rolę – w “Sound of Metal” czy nieco inaczej, w “Baby Driver”. Ten ostatni film jest zresztą inspiracją do cyklu “Czego oni słuchają. Muzyczny headcanon bohaterów”, w którym postaciom znanym z gier, filmów czy seriali przypisuję ich unikalny gust muzyczny. Let’s gooo!

Czego oni słuchają? Edycja “Igrzyska śmierci”: Peeta Mellark

Peeta, słodki Peeta, najbardziej comfort charakter, który jednocześnie nie jest miękiszonem bez wyrazu. Jeśli w wieku nastoletnim czytaliście “Igrzyska” i byliście team Peeta, możecie pogratulować sobie dobrego gustu. Szanse na zdrową relację również są zdecydowanie wyższe niż gdyby waszym OTP (one true pairing) był ship Katniss i Gale’a.

Jeśli chodzi o muzykę, Peeta daje vibe, jakby na pytanie czego słucha, odpowiadałby: wszystkiego. Jego ulubionym wokalistą zapewne byłby Ed Sheeran, a wokalistką – Taylor Swift. I to jest jakby okej, wszyscy kochają tych popowych idoli, potrzebujemy takich ludzi – dumnych popiar, skłonnych do robienia szalonych rzeczy dla swoich girlies. Peeta grałby na gitarze “Perfect”, a na koncert Taylor szedłby jako “Heartbreak Prince” u boku swojej Miss Americany, a że taki z niego showman, prawdopodobnie dla fabuły gotowy byłby klękać na jedno kolano podczas “Love Story”. Dusza romantyka popychałaby go w kierunku staroci: Elvisa, Franka Sinatry czy oldschoolowego stylu w nowym wydaniu (Stephen Sanchez), ale jako że posmakował życia w Kapitolu, trochę mroku również musiałoby gościć w jego codziennej rutynie. Sevdaliza, James Blake serwują, nie inaczej niż Radiohead, smutną muzykę dla smutnych białych chłopców.

Peeta totalnie uwielbiałby wszelkie moodowe playlisty. To nie jest człowiek gatunek – nie interesują go etykietki, za to zdecydowanie docenia klimat. Nie mówiąc już o tym, że to typ, który sam jest entuzjastą ich składania i często wykorzystuje tę supermoc przy okazji kompletowania romantycznych prezentów. Plejka upamiętniająca pierwszą randkę, plejka do wspólnego gotowania, plejka z recpami najlepszych wspomnień mijającego roku – boyfriend material na pełnej. Ah, no i oczywiście, jeśli ktoś z uniwersum “Igrzysk śmierci” słuchałby tzw. show tunes, czyli utworów z musicali – to byłby to właśnie Peeta.

Czego oni słuchają? Edycja “Igrzyska śmierci”: Haymitch Abernathy

Haymitch, którego poznajemy w trylogii “Igrzysk” jest niezłym przyjemniaczkiem. Prawdę mówiąc, sprawia wrażenie, jakby w ogóle nie słuchał muzyki i preferował samotną egzystencję w zupełnej ciszy.

W innych okolicznościach mógłby nawet być jednym z tych muzycznych snobów-audiofili: z najlepszym sprzętem, kolekcją rzadkich winyli i unikatowych test pressów. Haymitch słuchałby przede wszystkim klasyków i uważałby się za znawcę – oprócz tego, jarałby się niszowymi artystami i tymi mocno eksperymentalnymi. Gatunkowo, ponownie, spory rozstrzał: country, folk i punk, rock, ale także elektronika, dużo “post” wpływów.

Johnny Cash, Nine Inch Nails, a jakże, Nirvana, koniecznie Bob Dylan. Haymitch ogromnie doceniałby tekściarstwo pierwszego wieszcza Stanów Zjednoczonych, może nawet odrobinę by mu zazdrościł. Dostrzeganie piękna świata w totalitarnym systemie przychodzi z ogromnym trudem… Oprócz tego na jego playliście regularnie gościłaby Ethel Cain, szczególnie ostatni, mroczny album “Perverts”. Slowcore Michelle Guervich – pozycja obowiązkowa. Z rzeczy dziwnych: offowe bandy typu Current 93, a zbliżając się do popu: Thomas Azier.

Czego oni słuchają? Edycja “Igrzyska śmierci”: Prezydent Snow

Prezydent Snow bez dwóch zdań byłby entuzjastą muzyki instrumentalnej. Klasyczna. Filmowa. Wywołująca gęsią skórkę samą sobą. Wielkość i potęga, chłód, przepych, obsesja na punkcie władzy. Patos i klasa, wyższość, nawet, jeśli zupełnie wyimaginowana. Jego ulubionym twórcą mógłby być Hans Zimmer lub któryś z wielkich kompozytorów, przypuszczalnie Wagner. Bonus: “Every Breath You Take” The Police. Bo tak.